Płaca minimalna 2023 rok

Płaca minimalna pełni bardzo ważną rolę pod względem społecznym. Jej podstawowym zadaniem jest ochrona pracownika przed stosowaniem przez pracodawcę wyzysku polegającego na wypłacie zbyt niskiego wynagrodzenia za pracę. Wpływa ona także w bardzo poważnym stopniu na gospodarkę całego państwa.

Co to jest płaca minimalna?

Pojęcie „płaca minimalna” stanowi potoczne określenie minimalnego wynagrodzenia z pracę. Oznacza ono najniższe wynagrodzenie, jakie pracodawca zobowiązany jest wypłacać pracownikowi zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę.

Musisz wiedzieć, że wszelkie kwestie z tym związane reguluje ustawa z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 2207).

Zgodnie z wyżej przywołaną ustawą, do obliczenia wysokości wynagrodzenia pracownika na potrzeby jego ustalenia wg przepisów o płacy minimalnej, przyjmuje się przysługujące mu składniki wynagrodzenia i inne świadczenia wynikające ze stosunku pracy, zaliczone według zasad statystyki zatrudnienia i wynagrodzeń określonych przez Główny Urząd Statystyczny do wynagrodzeń osobowych, a więc wypłacanych lub wydawanych w naturze, po odpowiednim przeliczeniu.

Przy obliczaniu wysokości wynagrodzenia pracownika nie uwzględnia się:

  • nagrody jubileuszowej,
  • odprawy pieniężnej przysługującej pracownikowi w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy,
  • wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych,
  • dodatku do wynagrodzenia za pracę w porze nocnej,
  • dodatku za staż pracy.

W jaki sposób ustalana jest wysokość płacy minimalnej?

Wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę jest corocznie przedmiotem negocjacji w ramach Rady Dialogu Społecznego. Zasiadają w niej przedstawiciele rządu, związków zawodowych i organizacji pracodawców.

Jak ten proces wygląda?

Rada Ministrów, w terminie do 15 czerwca każdego roku, przedstawia Radzie propozycję wysokości minimalnego wynagrodzenia w roku następnym, Ta zaś uzgadnia ją w terminie 30 dni od dnia jej otrzymania.

Następnie, wysokość minimalnego wynagrodzenia, podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w drodze obwieszczenia Prezesa Rady Ministrów, w terminie do dnia 15 września każdego roku.

Co, jeżeli jednak Rada Dialogu Społecznego nie uzgodni wysokości minimalnego wynagrodzenia we wskazanym terminie? Wówczas dokonuje tego Rada Ministrów w drodze rozporządzenia, w terminie do dnia 15 września każdego roku. Nie może ono być jednak niższe od propozycji przedstawionej Radzie Dialogu Społecznego.

Zaznaczyć należy, iż wysokość minimalnej stawki godzinowej jest corocznie waloryzowana o wskaźnik wynikający z podzielenia wysokości minimalnego wynagrodzenia ustalonej na rok następny przez wysokość minimalnego wynagrodzenia obowiązującą w roku, w którym odbywają się negocjacje z Radą Dialogu Społecznego.

Jeżeli prognozowany na rok następny wskaźnik cen, wynosi:

  • co najmniej 105% – ustala się dwa terminy zmiany wysokości minimalnego wynagrodzenia: od dnia 1 stycznia i od dnia 1 lipca,
  • mniej niż 105% – ustala się jeden termin zmiany wysokości minimalnego wynagrodzenia: od dnia 1 stycznia.

Ile obecnie wynosi płaca minimalna?

Wysokość płacy minimalnej obecnie określona jest rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 13 września 2022 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2023 r. (Dz. U. poz. 1952).

Zgodnie z nim, od dnia 1 stycznia 2023 roku ustala się minimalne wynagrodzenie za pracę w wysokości 3490 zł. Jest to kwota brutto. Oznacza to, że odliczane są od niej składki należne Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych, a więc emerytalna, rentowa oraz chorobowa. Od pozostałej kwoty odejmowana jest też zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT). Powoduje to, że „na rękę” pracownik musi otrzymywać nie mniej niż 2709,48 złotych.

Od 1 lipca 2023 roku płaca minimalna wzrosła do kwoty 3600 zł brutto, a więc ponad 2780 zł netto.

Jakie są konsekwencje wypłacania wynagrodzenia poniżej płacy minimalnej?

Wypłacanie wynagrodzenia za pracę w wysokości niższej, aniżeli wynikająca z przepisów o płacy minimalnej, stanowi naruszenie praw pracownika.

Zgodnie z art. 282 § 1 Kodeksu pracy osoba, która wbrew obowiązkowi bezpodstawnie obniża albo dokonuje bezpodstawnych potrąceń wysokości wynagrodzenia za pracę – podlega karze grzywny od 1.000 zł do 30.000 zł.

Dodać także trzeba, że jeżeli w danym miesiącu, z uwagi na terminy wypłat niektórych składników wynagrodzenia lub rozkład czasu pracy, wynagrodzenie pracownika jest niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia, wówczas pracodawca ma obowiązek jego uzupełnienia do tej wysokości w postaci wyrównania. Wypłaca się je za okres każdego miesiąca łącznie z wypłatą wynagrodzenia.

Jakie jest znaczenie płacy minimalnej dla gospodarki państwa?

Płaca minimalna, poza zapewnieniem ochrony pracownikom, wpływa także w bardzo poważnym stopniu na gospodarkę całego państwa, przy czym wskazać można zarówno jego pozytywne, jak i negatywne strony.

Do tych pierwszych należą:

  • zwiększenie wysokości przeciętnych płac i przyczynienie się przez to do przyspieszenia tempa wzrostu i rozwoju innowacyjności gospodarki,
  • szybszy wzrost PKB, co powoduje zwiększenie dobrobytu obywateli państwa,
  • wzmocnienie popytu w gospodarce.

Do negatywnych aspektów istnienia płacy minimalnej należy zwiększenie obciążenia pracodawców kosztami wynikającymi ze stosunku pracy. To siłą rzeczy „zachęca” ich do tego, by zatrudniać osoby bez umowy o pracę, a więc „na czarno”. Wówczas bez konieczności wypłacania wynagrodzenia w tej wysokości i odprowadzania podatków oraz składek.

Podnoszenie najniższego wynagrodzenia przyczynia się także do wzrostu bezrobocia i sprzyja powstawaniu inflacyjnej spirali płacowo-cenowej. Obniża ona także konkurencyjność gospodarki.

Zdjęcie: Canva
Uważasz ten artykuł za wartościowy? Udostępnij go innym:

Praca zdalna zastąpi telepracę w Kodeksie pracy.

Projekt przygotowany przez Ministerstwo Rozwoju, Pracy i Technologii (MRPiT) dotyczący pracy zdalnej w dniu 19 maja 2021r. został skierowany do konsultacji społecznych i międzyresortowych. Do polskiego prawodawstwa regulacje dotyczące wykonywania pracy zdalnej trafiły w celu przeciwdziałania skutkom epidemii COVID-19. Praca zdalna jest obecnie uregulowana w tzw. ustawie covidowej z marca 2020 roku. Zgodnie z jej zapisami pracodawcy mogą wysłać pracowników do pracy zdalnej w trakcie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, oraz przez okres trzech miesięcy po ich odwołaniu. Proponowane przez MRPiT zapisy dotyczące pracy zdalnej, mają zastąpić obecnie funkcjonujące w Kodeksie pracy przepisy o telepracy.

Nowa definicja pracy zdalnej

W projekcie zaproponowano nową definicję pracy zdalnej. Zgodnie z którą praca zdalna będzie mogła być wykonywana całkowicie lub częściowo w miejscu wskazanym przez pracownika i uzgodnionym z pracodawcą, w tym w miejscu zamieszkania pracownika, w szczególności z wykorzystaniem środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość.

Pracę zdalną pracownik będzie wykonywał w sposób całkowity lub częściowy, tzn. hybrydowy, co daje dużą elastyczność w jej wykorzystaniu.
Wprowadzenie pracy zdalnej będzie możliwe na etapie zawarcia umowy o pracę. A także w trakcie zatrudnienia, co również uznać należy za właściwe rozwiązanie.

Praca zdalna będzie możliwa, gdy pracownik oświadczy, że posiada warunki lokalowe i techniczne do wykonywania pracy zdalnej.

Określanie zasad wykonywania pracy zdalnej

Zasady wykonywania pracy zdalnej będą określane w porozumieniu ze związkiem zawodowym albo w regulaminie. W przypadku braku takiego porozumienia lub regulaminu można zasady określić w poleceniu pracodawcy lub w porozumieniu z pracownikiem.

Projekt ustawy określa także minimalną treść porozumienia z zakładową organizacją związkową, regulaminu, porozumienia z pracownikiem lub polecenia pracy zdalnej. Wykonywanie pracy zdalnej będzie dopuszczalne na wniosek pracownika także w przypadku, gdy nie zostanie zawarte porozumienie albo nie zostanie wydany regulamin.

Przepisy będą dopuszczały możliwość wydania jednostronnego polecenia przez pracodawcę pracownikowi wykonywania pracy zdalnej w okresie stanu nadzwyczajnego, stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii, przez trzy miesiące po ich ustaniu oraz w innych przypadkach, jeżeli czasowo nie jest możliwe zapewnienie warunków BHP w miejscu pracy.

Projekt ustawy określa także krąg pracowników, których wniosek o wykonywanie pracy zdalnej będzie dla pracodawcy co do zasady wiążący. Są to pracownicy wychowujących dziecko do ukończenia przez nie 4 roku życia. Dotyczy to także określonych w przepisach pracowników – rodziców dzieci z niepełnosprawnością.

Co istotne dla pracowników, przewidziano zakaz wypowiadania umowy o pracę z uwagi na odmowę lub zaprzestanie wykonywania pracy zdalnej oraz zakaz dyskryminacji pracownika wykonującego pracę zdalną.

Okazjonalna praca zdalna przez 12 dni w roku

Projekt zakłada, że pracownik będzie mógł w ten sposób pracować okazjonalnie, przez 12 dni w roku. Wówczas w większości nie będą miały zastosowania obowiązki i formalności nałożone na pracodawców w projekcie.

Obowiązki pracodawcy.

Zgodnie z projektem pracodawca będzie zobowiązany:

  • pokryć koszty bezpośrednio związane z wykonywaniem pracy zdalnej (przede wszystkim koszty związane z instalacją, serwisem, eksploatacją i konserwacją narzędzi pracy niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej, a także koszty energii elektrycznej oraz dostępu do łączy telekomunikacyjnych),
  • dostarczyć pracownikowi materiały i narzędzia pracy niezbędne do wykonywania pracy zdalnej,
  • zapewnić pracownikowi pomoc techniczną i niezbędne szkolenia w zakresie obsługi narzędzi pracy niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej.

Pracę zdalną będzie można wykonywać z wykorzystaniem narzędzi pracy nie dostarczonych przez pracodawcę. W takim przypadku obie strony stosunku pracy będą mogły zawrzeć porozumienie określające zasady ich wykorzystywania.

Pracownikowi będzie przysługiwał ekwiwalent (lub ryczałt) w wysokości ustalonej przez strony. Na pracodawcy spoczywał będzie obowiązek sporządzenia oceny ryzyka zawodowego w tym zagrożeń, na które może napotkać pracownik najczęściej w miejscu swojego zamieszkania.

Pracodawca będzie mógł kontrolować pracownika, jednakże w sposób nienaruszający jego prywatności. Na pracowniku zaś spoczną obowiązki związane z przepisami BHP.

Projekt ustawy ustanawiającej pracę zdalną trafi teraz do konsultacji. Następnym krokiem będzie skierowanie go do Sejmu.

Uważasz ten artykuł za wartościowy? Udostępnij go innym:

Czy Twój pracodawca może zawiesić działalność?

Opieka nad dzieckiem Covid

Nasza Czytelniczka zwróciła się do nas z pytaniem, czy w sytuacji kiedy jej pracodawca zawiesił działalność z powodu epidemii koronawirusa, może ona – jako mama dwójki dzieci – skorzystać z opieki na młodsze, 5 – letnie dziecko. Okazało się, że sprawa jest bardziej skomplikowana. Przeczytaj!

(Czytaj dalej na mamopracuj.pl)

Uważasz ten artykuł za wartościowy? Udostępnij go innym:

Wniosek o świadczenie postojowe w związku z przeciwdziałaniem skutkom wywołanym COVID – 19 dla osób prowadzących działalność gospodarczą (RSP – D).

Kancelaria adwokacka adw. Lilianna Skiba

Wskazówki praktyczne do wypełnienia  Wniosku o świadczenie postojowe w związku z przeciwdziałaniem skutkom wywołanym COVID – 19 dla osób prowadzących działalność gospodarczą (RSP – D).

Świadczenie przysługiwać ma jednorazowo, gdy przestój w prowadzeniu działalności trwał nieprzerwanie co najmniej 30 dni przed dniem złożenia wniosku o wypłatę świadczenia postojowego. Świadczenie postojowe wynosi  2080,00 zł brutto. Jednakże   osobie prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, do której mają zastosowanie przepisy dotyczące zryczałtowanego podatku dochodowego w formie karty podatkowej i która korzystała ze zwolnienia sprzedaży od podatku od towarów i usług, świadczenie postojowe przysługuje w  wysokości 1300,00 zł brutto.

Ustawa przewiduje możliwość uzyskania świadczenia w związku z postojem (zdefiniowanym jako przestój spowodowany przez COVID – 19) przez:

  1.  osoby wykonujące pozarolniczą działalność gospodarczą, (na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych)
  2.  osoby wykonujące umowę agencyjną, umowę zlecenia lub świadczenia usług, o ile nie podlegają one ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu,

jeżeli osoby te nie podlegają  ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu (np. z umowy o pracę)

Świadczenie to przysługuje osobie prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, jeżeli rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej przed dniem 1 lutego 2020 r.

a nadto:

  1.         nie zawiesiła prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej;
    1. doszło do przestoju ekonomicznego w następstwie wystąpienia COVID-19;
    1. przychód z prowadzenia działalności gospodarczej uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku o świadczenie postojowe był o co najmniej 15% niższy od przychodu uzyskanego w miesiącu poprzedzającym ten miesiąc;
    1. przychód w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku nie był wyższy od 300% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej – czyli kwoty 15 681 zł.
  •        zawiesiła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej po dniu 31 stycznia b.r

2.1.   przychód z prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe, nie był wyższy od 300% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej – czyli kwoty 15 681 zł.

Osoby rozliczające się na zasadach zryczałtowanego podatku dochodowego w formie karty podatkowej muszą jedynie spełnić warunek zaistnienia postoju (bez konieczności wykazywania spadku przychodów).

Jak wypełnić wniosek?

Należy uzupełnić  dane osoby uprawnionej: imię i nazwisko, numer PESEL, numer NIP,  adres do korespondencji, nazwę skróconą płatnika składek. Należy wskazać również rachunek bankowy.

Ponadto wniosek zawiera oświadczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą potwierdzające:

a) uzyskanie w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe przychodu nie wyższego od 300% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązującego na dzień złożenia wniosku,

b) przestój w prowadzeniu działalności

c) uzyskanie w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku o świadczenie postojowe przychodu o co najmniej 15% niższego od przychodu uzyskanego w miesiącu poprzedzającym ten miesiąc, jeżeli nie zawiesiła prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej;

–  inne informacje niezbędne do ustalenia prawa do świadczenia postojowego;

W oświadczeniu jest zawarta klauzula która zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Wniosek należy podpisać (w wersji papierowej – własnoręcznym podpisem. we wniosku elektronicznym – podpisem kwalifikowanym lub podpisem zaufanym). 

Wnioski o świadczenie postojowe mogą być złożone do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych najpóźniej w terminie 3 miesięcy od miesiąca, w którym został zniesiony ogłoszony stan epidemii.

Świadczenie postojowe jest wypłacane niezwłocznie po pozytywnym rozpatrzeniu wniosku.

Co istotne, ze świadczenia postojowego nie będzie się dokonywało potrąceń i egzekucji.

Uważasz ten artykuł za wartościowy? Udostępnij go innym:

Wniosek o zwolnienie z obowiązku opłacania składek na ZUS (od marca do maja 2020r.)

Wniosek COVID 19

Wskazówki praktyczne do wypełnienia  Wniosku RDZ – zwolnienie z opłacania składem na ZUS na okres 3 miesięcy.

Na wstępnie wyjaśniam, że zgodnie z ustawą na wniosek płatnika składek, który na dzień 29 lutego 2020 r. zgłosił do ubezpieczeń społecznych mniej niż 10 ubezpieczonych, zwalnia się z obowiązku opłacenia nieopłaconych należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, na ubezpieczenie zdrowotne, na Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych lub Fundusz Emerytur Pomostowych, należne za okres od dnia 1 marca 2020 r. do dnia 31 maja 2020 r., wykazanych w deklaracjach rozliczeniowych złożonych za ten okres, jeżeli był zgłoszony jako płatnik składek przed dniem 1 lutego 2020 r.

Również w przypadku osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą opłacającą składki wyłącznie na własne ubezpieczenia społeczne lub ubezpieczenie zdrowotne, zwalnia się z obowiązku opłacenia nieopłaconych należności z tytułu składek na jej obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz wypadkowe, dobrowolne ubezpieczenie chorobowe, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy, należne za okres od dnia 1 marca 2020 r. do dnia 31 maja 2020 r., jeżeli prowadził działalność przed 1 lutego 2020 r. i przychód z tej działalności w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany w pierwszym miesiącu, za który jest składany wniosek o zwolnienie z opłacania składek, nie był wyższy niż 300% prognozowanego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w 2020 r. (15 681 zł). Innym słowy przychód za marzec nie może być wyższy niż 15 681,00 zł.

Ze zwolnienia ze składek nie skorzystają firmy, które znajdowały się w trudnej sytuacji w grudniu 2019 roku i jednocześnie nie regulowały należności (w tym składek pobieranych przez ZUS).

Istotne jest, że okres 3 miesięcy zwolnienia z opłacania składek, będzie uwzględniony w prawie do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty rodzinnej oraz w wysokości przyszłej emerytury, gdyż składki zostaną zewidencjonowane na kontach ubezpieczonych. Zachowane zostaje również  prawo do świadczeń z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa jeżeli osoby te podlegały ubezpieczeniu chorobowemu w dniu 1 lutego 2020 r.

Wniosek o zwolnienie z obowiązku opłacania należności z tytułu składek, płatnik składek przekazuje do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, nie później niż do dnia 30 czerwca 2020 r. Wniosek o umorzenie składek ZUS można złożyć w formie papierowej bądź elektronicznej za pomocą profilu informacyjnego utworzonego w systemie teleinformatycznym udostępnionym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. W przypadku składania dokumentu w formie papierowej należy go podpisać osobiście, a następnie wysłać pocztą bądź złożyć w skrzynce na dokumenty bezpośrednio w placówce ZUS

Jak wypełnić wniosek?

Na początek uzupełnić należy dane osobowe : Imię, nazwisko, NIP, PESEL, dane kontaktowe i nazwa firmy, PKD.

Druga część wniosku to informacja o tym, jaki podmiot reprezentujemy. Do wyboru są trzy opcje:

  1. przedsiębiorca występujący o zwolnienie ze składek za siebie i swoich pracowników, wybiera opcję numer 1.
  2. samozatrudniony wybiera opcję numer 2
  3. duchowny wybiera opcję numer 3.

Jednocześnie należy  wskazać, za jakie miesiące chcemy skorzystać ze zwolnienia. Możliwe jest  od razu zaznaczenie maksymalnego zakresu zwolnienia czyli trzech miesięcy tj. marzec, kwiecień i maj.

Należy wypełnić również informacje dotyczące firmy i jej sytuacji ekonomicznej. Złożyć  oświadczenie o nieprzekroczeniu limitu przychodu w wysokości 300% prognozowanego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w 2020 r. w pierwszym miesiącu, za który złożony zostanie wniosek o umorzenie składek. Należy również zaznaczyć, czy korzystało się z innej pomocy publicznej.

Oświadczenie o wysokości przychodu składane jest pod rygorem odpowiedzialności karnej. Wniosek należy podpisać (w wersji papierowej – własnoręcznym podpisem. we wniosku elektronicznym – podpisem kwalifikowanym lub podpisem zaufanym).

Uważasz ten artykuł za wartościowy? Udostępnij go innym:

Jakie działania dotyczące pracowników może podjąć pracodawca w dobie kryzysu wywołanego pandemią wirusa SARS-CoV-2

wirus SARS-CoV-2

Czekając na nowe rozwiązania legislacyjne, które uchronią przedsiębiorstwa przed skutkami epidemii, warto również przeanalizować, jakie możliwości oferuje Kodeks pracy i czy przypadkiem to, czym obecnie dysponujemy, nie okaże się pomocne w trudnych czasach, jakie niewątpliwie nadchodzą.

Jakie więc działania dotyczące pracowników może podjąć przedsiębiorca celem ratowania firmy w kryzysie wywołanym epidemią koronawirusa?

1. Urlopy: zaległe, wypoczynkowe, bezpłatne na czas pracy u innego pracodawcy, bezpłatne

  • Urlopy zaległe
    Podczas sytuacji kryzysowej pracodawca może polecić pracownikom wykorzystanie zaległych urlopów wypoczynkowych z poprzednich lat. Zgodnie z przepisami prawa pracy pracodawca ma obowiązek udzielić zaległego urlopu za ubiegły rok najpóźniej do 30 września kolejnego roku. Warto zatem rozważyć jak najszybsze wysłanie pracowników na zaległe urlopy.
  • Urlopy wypoczynkowe za 2020 r.
    Pracodawca nie może udzielić pracownikowi bez jego zgody urlopu wypoczynkowego za okres bieżący. Wysłanie pracownika na urlop za 2020r. wymaga bezwzględnie jego akceptacji, warto zatem współdziałać z pracownikami i na bieżąco informować ich o kondycji firmy, aby czuli się za nią współodpowiedzialni. Może wówczas zdecydują się na wykorzystanie urlopu w trudnym dla firmy momencie.
  • Urlop bezpłatny na czas pracy u innego pracodawcy
    Zgodnie z treścią art. 174 (1) k.p., za pisemną zgodą pracownika, pracodawca może udzielić mu urlopu bezpłatnego w celu wykonywania pracy u innego pracodawcy przez okres ustalony w zawartym porozumieniu między pracodawcami. Zatem przy wykorzystaniu tej regulacji, możliwe jest przesunięcie pracownika do innego pracodawcy na określony czas. Co istotne okres urlopu bezpłatnego wlicza się do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze u dotychczasowego pracodawcy.
  • Urlopy bezpłatne
    Na pisemny wniosek pracownika pracodawca może udzielić mu urlopu bezpłatnego. Zatem nie ma możliwości samodzielnego skierowania pracownika na urlop bezpłatny.

2. Rozwiązanie umów cywilnoprawnych tj. umów zlecenia, umów o świadczenie usług i umów o dzieło

Przedsiębiorca może szybko rozwiązać zawarte umowy cywilnoprawne w zasadzie bez dodatkowych, negatywnych konsekwencji finansowych dla przedsiębiorstwa (o ile umowa nie zawierała szczególnych zapisów). Zgodnie z art. 746 k.c. umowę zlecenia można wypowiedzieć w każdym czasie, regulując wynagrodzenie za czynności wykonane do dnia złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Jedynie w sytuacji, gdy rozwiązanie umowy nastąpiło bez ważnego powodu, na zleceniodawcy ciąży obowiązek naprawienia powstałej szkody. Mając jednak na uwadze obecną sytuację, wykazanie ważnego powodu raczej nie będzie problematyczne. Zgodnie z art. 750 k.c. przepisy o zleceniu stosuje się odpowiednio do umów o świadczenie usług, zatem również wypowiedzenie tych umów nie nastręcza trudności. Przy podejmowaniu decyzji dotyczących wypowiedzenia w/w umów należy oczywiście brać pod uwagę aspekt ludzki, który jest niezwykle ważny i nie powinien być pomijany.

3. Wypowiedzenie warunków pracy i płacy (tzw. wypowiedzenie zmieniające)

Poprzez wypowiedzenie zmieniające możliwa jest w zasadzie zmiana wszystkich warunków umowy o pracę. Niedopuszczalna natomiast jest zmiana rodzaju umowy o pracę (np. z umowy na czas nieokreślony na umowę na czas określony). W razie odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych warunków pracy lub płacy, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu wypowiedzenia. Jeżeli pracownik przed upływem połowy okresu wypowiedzenia nie złoży oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków, uważa się, że wyraził zgodę na te warunki.

4. Powierzenie pracownikowi innej pracy na okres nieprzekraczający 3 miesięcy

Zgodnie z art. 42 § 4 kp możliwe jest powierzenie pracownikowi w przypadkach uzasadnionych potrzebami pracodawcy innej pracy niż określona w umowie o pracę na okres nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym, jeżeli nie powoduje to obniżenia wynagrodzenia i odpowiada kwalifikacjom pracownika, bez konieczności wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy lub płacy.

Pracą odpowiednią do kwalifikacji pracownika jest praca, która ich nie przekracza i przy której te kwalifikacje znajdą choćby częściowe zastosowanie (wyr. SN z 5 lutego 1998 r., I PKN 515/97, OSNAPiUS 1999, nr 2, poz. 46). W innym orzeczeniu wskazuje się, że „nie tylko przygotowanie zawodowe pracownika, a więc jego formalne wykształcenie, zdobyte doświadczenia zawodowe i potrzebne umiejętności, ale również właściwości psychofizyczne, predyspozycje psychiczne oraz zdolności do wykonywania określonych czynności z punktu widzenia zdrowia fizycznego” (zob. wyrok SN z 4.10.2000 r., I PKN 61/00, PP Nr 5 2001, poz. 33).

5. Powierzenie pracownikowi inne pracy na czas przestoju

Kodeks pracy przewiduje możliwość powierzenia pracownikowi innej pracy na okres przestoju w przedsiębiorstwie. Możność powierzenia pracownikowi innej, odpowiedniej pracy w razie przestoju (art. 81 § 3 Kodeksu pracy), nie jest ograniczona żadnym terminem, może więc trwać dłużej niż 3 miesiące w roku kalendarzowym i może towarzyszyć jej obniżenie wynagrodzenia pracownika w porównaniu z wynagrodzeniem pobieranym przez pracownika poprzednio. (Wyrok Sądu Najwyższego z 17 stycznia 1978 r., I PRN 178/77, OSNC 1978/8/147.

Na zakończenie warto wspomnieć, iż pracodawcy mogą dodatkowo skorzystać z rozmaitych form uelastycznienia czasu pracy obowiązującego w przedsiębiorstwie, dla przykładu warto wspomnieć o wprowadzaniu ruchomych godzin pracy w połączeniu z równoważnym okresem czasu pracy, jak również o przedłużeniu okresów rozliczeniowych (okres rozliczeniowy może być przedłużony, nie więcej jednak niż do 12 miesięcy).

Uważasz ten artykuł za wartościowy? Udostępnij go innym:

Koronawirus – komu przysługuje dodatkowy zasiłek opiekuńczy na czas opieki nad dzieckiem? Koronawirus – komu przysługuje dodatkowy zasiłek opiekuńczy na czas opieki nad dzieckiem?

Kancelaria adwokacka adw. Lilianna Skiba

Przez najbliższe dwa tygodnie wszystkie żłobki i szkoły w Polsce będą zamknięte. Tysiące rodziców będzie zmuszonych do zapewnienia swoim pociechom opieki w domu. Czy za ten czas otrzymają wynagrodzenie lub zasiłek? Na jakich warunkach?

Komu przysługuje zasiłek opiekuńczy?

Przygotowana na okoliczność walki z koronawirusem tzw. specustawa przewiduje, że w przypadku zamknięcia żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola lub szkoły, do których uczęszcza dziecko, z powodu COVID-19, ubezpieczonemu zwolnionemu od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem, o którym mowa w Ustawie z 25.6.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 645 ze zm.) przysługuje dodatkowy zasiłek opiekuńczy za okres nie dłuższy niż 14 dni. Okresu wypłaty dodatkowego zasiłku opiekuńczego (14 dni) nie wlicza się do ogólnego limitu 60 dni, które przysługują na opiekę nad dzieckiem do lat 14.

Warunki przyznania zasiłku opiekuńczego

Zatem dodatkowy zasiłek opiekuńczy przysługuje rodzicom lub opiekunom prawnym dzieci, którzy łącznie spełnią następuje warunki:

  1. Są objęci ubezpieczeniem chorobowym (np. są pracownikami, zleceniobiorcami, osobami prowadzącymi działalność pozarolniczą). Zasiłek nie przysługuje pracującym w ramach umowy o dzieło.
  2. Opiekują się dzieckiem, które nie ukończyło jeszcze 8. roku życia.
  3. Inni członkowie rodziny nie pozostają w gospodarstwie domowym i nie mogą sprawować opieki na dzieckiem – ten warunek nie dotyczy rodziców dzieci poniżej 2 roku życia.
  4. Pracownicy i zleceniobiorcy – złożą oświadczenie do swojego płatnika składek (pobierz wzór oświadczenia przygotowany przez ZUS).
  5. Osoby prowadzące działalność pozarolniczą – złożą oświadczenie bezpośrednio w ZUS.

Zgodnie z regulacjami prawnymi pracodawca nie może odmówić pracownikowi możliwości skorzystania z zasiłku opiekuńczego. Co ważne jednak, zasiłek przysługuje tylko jednemu z rodziców, czyli temu, który sprawuje bezpośrednią opiekę nad dzieckiem.

Zasiłek nie należy się przy pracy zdalnej

Istotna z punktu widzenia pracowników i pracodawców jest również kwestia, czy pracownik, który świadczy pracę poza zakładem pracy, czyli tzw. pracę zdalną, ma prawo do pobierania zasiłku opiekuńczego? Odpowiedź jest przecząca – pracownikowi, który pracuje zdalnie, nie przysługuje zasiłek opiekuńczy, natomiast przysługuje mu wynagrodzenie od pracodawcy na normalnych zasadach.

Uważasz ten artykuł za wartościowy? Udostępnij go innym:

Koronawirus a praca – obowiązki pracowników i pracodawców

Kancelaria adwokacka adw. Lilianna Skiba

Koronawirus stał się realnym zagrożeniem, stąd też w świetle prawa pojawiają się regulacje wprowadzające zmiany w relacji pracownik – pracodawca. Ustawa wprowadza nowe prawa i obowiązki zarówno dla pracownika, jak i pracodawcy. Sprawdź jakie!

Koronawirus a praca

W dniu 2 marca b.r. Sejm RP przyjął projekt o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dalej: Ustawa). W piątek 6 marca Ustawę przyjął Senat.

Specustawa w sprawie koronawirusa

Ustawa jedynie w dwóch przepisach odnosi się do sytuacji pracowników i pracodawców w przypadku wystąpienia czy też możliwości wystąpienia koronawirusa. W pozostałej części tj. zakresie nieuregulowanym w niniejszej Ustawie odsyła do ustawy z dnia 5.12.2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j.: Dz.U. z 2019 poz. 1239).

Z punktu widzenia pracodawcy najważniejszymi przepisami zawartymi w Ustawie są następujące przepisy :

  • Art. 3 Ustawy, który daje pracodawcy uprawnienie do wydania pracownikowi jednostronnego polecenia wykonywania pracy zdalnej (praca poza miejscem stałego jej wykonywania), przez czas oznaczony. Polecenie pracodawcy będzie dla pracownika wiążące. Polecenie może być wydane w formie dowolnej, jednakże zasadne wydaje się, aby polecenia tego typu były wydawane w formie pisemnej. W Ustawie nie wskazano przez jaki czas może mieć miejsce praca zdalna, wskazano jedynie, że ma to być czas „oznaczony” . Z uwagi jednak na specyfikę wirusa, uznać należy, iż racjonalnym jest okres 14 – 21 dni. Polecenie może zostać przez pracodawcę odwołane w każdej chwili, nie ma tu żadnych ograniczeń czasowych. Polecenie pracy zdalnej może zostać wydane, jedynie w sytuacji, gdy jest uzasadnione z uwagi na zapobieganie czy też zwalczanie choroby, a zatem nie jest do dowolna decyzja pracodawcy.

Koronawirus a prawo pracy

Co istotne, pracę zdalną powinny wykonywać osoby zdrowe, gdyż z uwagi na przepisy prawa pracy, osoby przebywające na zwolnieniach lekarskich nie mogą świadczyć pracy. Wysłanie więc chorego pracownika na urlop wypoczynkowy, jest niedopuszczalne.

  • Premier na wniosek wojewody może wydać wobec przedsiębiorców polecenie wykonania zadań niezbędnych w związku z przeciwdziałaniem chorobie COVID-19. Zadania te to np. obligatoryjna bezdotykowa kontrola temperatury ciała pracownika, ale także czasowe zamknięcie zakładu pracy.
  • Art. 4 ust. 1 przewiduje, że w przypadku zamknięcia żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola lub szkoły do których uczęszcza dziecko, z powodu COVID-19, ubezpieczonemu zwolnionemu od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem, o którym mowa w Ustawie z 25.6.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 645 ze zm.) przysługuje dodatkowy zasiłek opiekuńczy za okres nie dłuższy niż 14 dni. Jest to dodatkowy zasiłek poza zasiłkiem opiekuńczym.

Skierowanie na badanie lekarskie

Poza Ustawą znalazło się wiele kwestii, które są problematyczne i budzą kontrowersje. Do takich kwestii należy chociażby to, czy pracodawca ma uprawnienie, aby kierować pracownika na badania lekarskie?

Zgodnie z przepisami prawa pracy, w szczególności rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 30.5.1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, z zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w kodeksie pracy (Dz.U z 2016 r. poz. 2067), nie przewidziano uprawnienia dla pracodawcy do kierowania pracownika na badania w związku z potencjalnym ryzykiem zachorowania na choroby wirusowe. Zgodnie jednak z art. 229 par. 4 Kodeksu pracy pracodawca ma prawo nie dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku. Wydane orzeczenie jest aktualne tak długo jak nie wystąpi zdarzenie, które może wskazywać na zmianę stanu zdrowia pracownika. Wtedy pracodawca ma możliwość, a wręcz obowiązek odsunięcia pracownika od wykonywania pracy i skierowania go na badanie kontrolne.

Koronawirus – czy mogę odmówić wyjazdu na delegację?

Ponadto, istotnym jest pytanie czy pracownik może odmówić wyjazdu służbowego do obszaru zagrożonego chorobą?

Jeżeli pracownik otrzyma polecenie służbowe wyjazdu do miejsca, gdzie zagrożenie zarażeniem chorobą jest szczególnie wysokie, to może odmówić udania się w taką podróż wskazując, że warunki wykonywania pracy stwarzają zagrożenie dla jego zdrowia i nie odpowiadają warunkom bhp. Odmowa wyjazdu powinna być za każdym razem rozpatrywana indywidualnie, ze szczególnym uwzględnieniem rekomendacji MSZ i GIS.

Praca a kwarantanna

Jak pracodawca powinien potraktować nieobecność pracownika, który nie może wrócić do pracy z uwagi na poddanie go kwarantannie lub ograniczenia w przemieszczaniu się?

Nieobecność pracownika w pracy z powodu poddania go kwarantannie lub wdrożonych ograniczeń przemieszczania się, powinna zostać uznana za nieobecność usprawiedliwioną, za którą pracownikowi nie będzie przysługiwało wynagrodzenie. Pracodawca może jednak w takim przypadku umożliwić pracownikowi świadczenie pracy zdalnej o ile jest to „technicznie” możliwe. Pracownik może również wystąpić o udzielenie mu urlopu bezpłatnego.

Koronawirus a praca

Czy pracodawca może ponieść konsekwencje za dopuszczenie do pracy pracownika zarażonego koronawirusem?

Ogólnie rzecz ujmując pracodawca nie będzie odpowiadał za dopuszczenie do pracy pracownika zarażonego wirusem. Jednakże w sytuacji, gdy stan zdrowia pracownika bez wątpienia wskazywał na zarażenie, a pracodawca nie podjął żadnych kroków zmierzających do ochrony pozostałych członków załogi, wówczas może powstać po jego stronie odpowiedzialność.

Uważasz ten artykuł za wartościowy? Udostępnij go innym:

Niesłuszne posądzenie o mobbing

Jeśli bezpodstawnie zostałeś oskarżony o nękanie swojego pracownika, nie jesteś bezbronny. Jak pracodawca może bronić się w przypadku nieprawdziwego oskarżenia o mobbing?

Mobbing – definicja

Zgodnie z art. 943 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy – dalej k.p., Mobbing oznacza działania lub zachowania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko pracownikowi, polegające na uporczywym i długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu pracownika, wywołujące u niego zaniżoną ocenę przydatności zawodowej, powodujące lub mające na celu poniżenie lub ośmieszenie pracownika, izolowanie go lub wyeliminowanie z zespołu współpracowników.

Mobbing jest terminem stosunkowo nowym w polskim prawodawstwie. Szybka kariera tego słowa spowodowała, że używa się go w różnych kontekstach, czasem dla określenia dyskryminacji, a czasem w sytuacjach zupełnie niezwiązanych z danym pojęciem. Ogólnie rzecz ujmując, jest to pojęcie nadużywane, pod które podciągamy zachowania nie mające takiego charakteru.

Mobbing – statystyki

Jeżeli popatrzymy na statystyki w sprawach sądowych o mobbing, wnoszonych przez pracowników przeciwko pracodawcom, widać, że niemalże 90% roszczeń mobbingowych jest nieuzasadnionych. Wygrane pracowników w sprawach dotyczących mobbingu wynoszą nie więcej niż 10% wnoszonych spraw. W ciągu trzech kwartałów 2015 r. Państwowa Inspekcja Pracy otrzymała 1198 skarg na mobbing, z czego tylko 81 inspektorzy pracy uznali za uzasadnione. Jednocześnie w 2015 r. przed sądami rejonowymi toczyło się 559 spraw, w których zapadło 241 wyroków. Roszczenie pracownika uwzględniono w całości lub w części jedynie w 28 przypadkach.

Zatem śmiało można powiedzieć, że zdecydowana większość spraw wnoszonych do Sądu przez pracowników zawiera niesłuszne oskarżenia pracodawcy o mobbing. Jakie więc działania może podjąć pracodawca, aby bronić się przed takimi nieuzasadnionymi oskarżeniami?

Działania prewencyjne

Pracodawca, aby uchronić się przez bezpodstawnymi oskarżeniami o mobbing w przyszłości, powinien podjąć działania prewencyjne. Warto np. wdrożyć odpowiednie procedury antymobbingowe, w szczególności poprzez organizowanie szkoleń, wprowadzenie kodeksu dobrych praktyk antymobbingowych oraz stworzenie wewnątrzzakładowego systemu, który będzie miał za zadanie wykrycie, wyjaśnienie oraz wyciągnięcie konsekwencji w przypadkach zgłaszanych działań mobbingowych. Pracodawca, który wdrożył w swoim przedsiębiorstwie w/w procedury, jest w zdecydowanie lepszej sytuacji procesowej w przypadku wytoczenia mu przez pracownika powództwa o odszkodowanie z tytułu stosowania wobec niego mobbingu.

Co jednak, gdy takie roszczenie pomimo wszystko zostanie niesłusznie wniesione do Sądu przez pracownika?

Oskarżenie o mobbing – jak odzyskać dobre imię?

Chcąc bronić swojego dobrego imienia możesz skorzystać zarówno z możliwości, jakie dają przepisy prawa pracy, jak również prawo cywilne oraz prawo karne.

Przy wykorzystaniu przepisów zawartych w Kodeksie pracy, pracodawca może skierować przeciwko pracownikowi, który bezpodstawnie rozwiązał umowę o pracę w trybie natychmiastowym z powołaniem się na stosowanie wobec niego mobbingu, roszczenie z artykułu art. 611 oraz art. 612. Kodeksu pracy. Zgodnie z w/w przepisami w razie nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia, pracodawcy przysługuje roszczenie o odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia pracownika za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia.

Drugą możliwością, z jakiej ma prawo skorzystać niesłusznie oczerniony pracodawca, to wystąpienie na drogę postępowania cywilnego i wytoczenie pracownikowi powództwa cywilnego o naruszenie dóbr osobistych. Pracodawcy mogą wówczas przysługiwać względem takiego pracownika roszczenia o naprawienie szkody majątkowej wynikającej z takiego działania w oparciu o przepisy art. 23-24 KC oraz art. 448 KC w związku z art. 300 KP. Przesłankami ochrony dóbr osobistych są działania zagrażające dobrom osobistym (do których należą m.in. cześć, nazwisko lub pseudonim, wizerunek) oraz bezprawność działania sprawy.

Roszczenie o ochronę dóbr osobistych daje pracodawcy również możliwość naprawienia ewentualnych strat moralnych towarzyszących sprawie o mobbing. Zgodnie z treścią art. 24 § 1 KC „ Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny”.

Istotne jest, że ochrona taka przysługiwać będzie zarówno pracodawcy, który jest osobą fizyczną jak i wtedy, gdy jest osobą prawną (np. spółką z o.o., spółką akcyjną).

Mobbing w prawie karnym

Pracownik, który bezpodstawnie pomawia pracodawcę o mobbing, powinien również liczyć się z ewentualnością poniesienia odpowiedzialności nie tylko na gruncie przepisów prawa pracy czy też prawa cywilnego, ale również w oparciu o przepisy prawa karnego. Pracodawca może bowiem wnieść przeciwko takiemu pracownikowi prywatny akt oskarżenia wykazując, iż takie zachowania pracownika mogą wyczerpywać znamiona przestępstwa zniesławienia (art. 212 KK). Zgodnie z kodeksem karnym „Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności”. Zatem za zniesławienie grozi kara grzywny lub ograniczenia wolności, co z całą pewnością może być dotkliwe dla pracownika w szczególności, gdy informacja o ukaraniu zostanie uwidoczniona w Krajowym Rejestrze Karnym.

Warto również zauważyć, iż w ostatnich latach pojawił się pewien „trend” zgłaszania przez pracowników do organów ścigania rzekomo popełnionych przez pracodawcę czynów zabronionych będących (zgodnie z zawiadomieniem) przejawem mobbingu. Takie zgłoszenia mogą być subiektywnie postrzegane przez zgłaszających pracowników, jako poprawianie swojej sytuacji i zmuszanie pracodawcy do określonych ustępstw. Wypadki takich zawiadomień o niepopełnionym przestępstwie były już notowane w praktyce prokuratorskiej. Przepisy prawa karnego przewidują jednakże środki mające przeciwdziałać takim nadużyciom.

Po pierwsze, w grę wchodzi tu art. 234 KK przewidujący odpowiedzialność karną za składanie doniesienia przeciwko innej osobie w sprawie rzekomego przestępstwa, którego ta osoba nie popełniła. Uzupełnieniem treści w/w przepisu jest art. 235 umożliwiający pociągnięcie do odpowiedzialności karnej osoby preparującej dowody wskazujące na popełnienie przestępstwa przez inną osobę, która przestępstwa nie popełniła. Jak wynika z powyższych rozważań, pracodawca nie jest bezbronny w obliczu bezpodstawnych oskarżeń o mobbing ze strony pracowników. Zarówno przepisy prawa pracy, prawa cywilnego jak i prawa karnego dają mu oręże do wytoczenia powództw sądowych w obronie przez niesłusznymi posądzeniami o mobbing.

Uważasz ten artykuł za wartościowy? Udostępnij go innym:

Rewolucyjna zmiana – sąd przywróci zwolnionych do pracy bez prawomocnego wyroku

kobieta_pakuje_swoje_rzeczy_w_odchodzi_z_pracy

W dniu 7 listopada b.r. wejdzie zmiana dotycząca prawa pracy. Ucieszy ona pracowników, natomiast bardzo zmartwi pracodawców. Zwolniony pracownik będzie mógł zostać przywrócony do pracy już po wyroku sądu pierwszej instancji. Konsekwencje tej nowelizacji są trudne do przewidzenia.

Sąd przywróci zwolnionych do pracy bez prawomocnego wyroku

Ustawą z dnia 4 lipca 2019r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (dz. U. poz. 1469), dokonano szeregu istotnych zmian w procedurze cywilnej. Jedna ze zmian dotyczy prawa pracy, a konkretnie zmiany dotychczasowego brzmienia art. 477 (2) § 2 K.p.c.

Znowelizowany przepis zakłada, iż w sytuacji, gdy sąd uzna złożone pracownikowi wypowiedzenie umowy o pracę za bezskuteczne albo gdy sąd przywróci pracownika do pracy na jego wniosek, może równocześnie w wyroku nałożyć na pracodawcę obowiązek dalszego zatrudnienia tego pracownika. I to do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.

Jak bezpośrednio wynika z treści powyżej przytoczonego przepisu, sytuacja dotyczyć będzie postępowań z odwołania pracownika od wypowiedzenia. Pracodawca będzie zatem miał obowiązek dalszego zatrudnienia pracownika, zarówno w przypadku uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, jak i w przypadku przywrócenia pracownika do pracy.

Ryzyko dalszego zatrudniania zwolnionego pracownika, mimo nadal toczącego się postępowania, nie powstanie jedynie w przypadku, gdy pracownik będzie dochodził od pracodawcy odszkodowania.

Obowiązek dalszego zatrudniania pracownika

Przepis mówiący o obowiązku dalszego zatrudniania pracownika nie stanowi novum w przepisach prawa pracy, jednakże modyfikuje go o jeden niebagatelnie istotny element.

W obecnym brzmieniu tego przepisu, sąd może na wniosek pracownika zobowiązać pracodawcę, aby dalej zatrudniał zwolnionego pracownika wyłącznie wtedy, gdy uzna wypowiedzenie za bezskuteczne. Co oznacza, że wyrok w pierwszej instancji musiałby zapaść jeszcze przed końcem okresu wypowiedzenia umowy o pracę.

Z uwagi na długotrwałość postępowań sądowych, takie sytuacje właściwie nie mają miejsca. Tak więc dotychczasowa ochrona pracownika była w tym zakresie iluzoryczna.

Jakie koszty poniosą pracodawcy?

Zmiana przepisów oznacza, że pracodawcy dużo wcześniej będą musieli przywrócić pracownika do pracy, nie wiedząc, czy decyzja sądu pozostanie niezmieniona i czy sąd, do którego zostanie wniesione odwołanie ostatecznie nie oddali roszczenia pracownika.

Nie trzeba robić szczegółowych analiz, aby przewidzieć, że zastosowanie tego przepisu w praktyce może spowodować w przedsiębiorstwach personalny chaos i wywołać wiele praktycznych problemów.

Pracodawcy z pewnością będą bali się obsadzać nowymi pracownikami wakaty powstałe na skutek rozwiązania umowy o pracę z poprzednimi pracownikami.

Z praktycznego punktu widzenia tworzenie strategii związanej z zarządzaniem zasobami ludzkimi w przedsiębiorstwach będzie znacznie utrudnione.

Z korzyścią dla pracownika

Wprowadzona zmiana z całą pewnością jest korzystna dla pracowników, niestety już nie dla firm. Pojawiają się głosy na temat odpowiedzialności za sytuację, gdy sąd odwoławczy nie zgodzi się z sądem pierwszej instancji i oddali powództwo pracownika o przywrócenie do pracy. Czy wówczas pracodawca, który zatrudnił niechcianego pracownika zgodnie z wyrokiem sądu pierwszej instancji, będzie miał prawo dochodzić odszkodowania od Skarbu Państwa. W mojej opinii takiej sytuacji nie można wykluczyć, jednak czas pokaże.

Na zakończenie warto wspomnieć, że nowe brzmienie przepisu art. 477 (2) § 2 K.p.c. będzie miało zastosowanie również do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie nowelizacji.)

Uważasz ten artykuł za wartościowy? Udostępnij go innym: